Een Blauw-Wit Hart: Positiviteit en Verbondenheid bij ESC

(Ingezonden)

Sinds een paar jaar is mijn hart een beetje blauw-wit gekleurd. Wat een mooie club, ESC, heb ik het over. En al die mensen, die vrijwillig, niet alleen op zaterdag maar meerdere dagen in week zich inzetten om deze club zo mooi te maken. Fantastisch! Het voelde net als de TROS, wie weet het nog “één grote familie”. Maar ik kwam erachter dat, net als in alle families, het niet altijd “peis en vree” is. Geeft niks, zoveel mensen zoveel meningen, maar allemaal in clubbelang, toch?
Maar ik sta wel te klapperen met mijn oren, als ik op zaterdag middag langs de lijn sta. “Hij raakt nog geen skippybal” “wissel!!” Dit zijn de dingen die ik nog op kan schrijven, maar het uitschelden is niet mals. Van de scheidsrechter tot spelers vd tegenpartij èn zelfs van de spelers van “onze club”. Ik werd er gewoon verdrietig van. Ik weet uit ervaring dat het zo fijn is als er POSITIEF wordt aangemoedigd. Maar daar hebben ze bij “ons” (en blijkbaar bij heel veel voetbalclubs) nog nooit van gehoord. Daarom het filmpje als bijlage!

Niet alleen tijdens de wedstrijden, maar ook daarbuiten bijv op social media…  Ik wil vooral zeggen, doeslief🫶🏼. We zijn tenslotte 1 club.

Dus laten we vooral nu, in de nacometitie, onze jongens POSITIEF aanmoedigen! Tot zaterdag, ik heb er vertrouwen in!

Geschreven vanuit een blauw-wit hart